Znalazłam
Kiedyś włączyłam się zupełnie mimochodem do filozoficznej dyskusji na temat obecności Boga we Wszechświecie.Dyskusja była trudna. Jej uczestnicy byli tak zacietrzewieni, że wkrótce przerodziła się ona w kłótnię, poróżniła kilkoro przyjaciół.
Zwykle rozmowy na takie i podobne tematy kończą się co najmniej dziwnie, pozostawiają wiele pytań, na które po prostu nie ma odpowiedzi.
Do niedawna myślałam , że dowodu na istnienie Boga nie ma i nigdzie się tego nie znajdzie.Ale...
Razem z moimi przyjaciółmi wybrałam się na daleki spacer. Podlasie, rejon Grabarki.
To tutaj można usłyszeć ciszę.Cisza gra, wibruje, wciska się w zakamarki duszy, wypełnia ciało i umysł.
Leśne dukty tonące w słońcu, prowadzą w ostępy,krainę dzikiej zwierzyny, ptactwa i innych stworzeń.
W miarę jak zagłębialiśmy się w las , zaczynał on grać i śpiewać.Tutaj usłyszałam chyba pierwszy raz w życiu szelest przeciskającego się wśród traw, zaskrońca. Śpiew ptaków rozrywał tę ciszę, ciął ją na ukos, budził z uśpienia i zadumy. Leśne polany pachniały dojrzałą trawą, grzybami. Potężne drzewa, świerki, sosny i brzozy,zanurzały się w błękit nieba i miałam wrażenie, że toczą rozmowy ze słońcem.Gadały zresztą z ptakami, ze sobą też , bo pochylały się ku sobie,szeptały o czymś, pewnie i nam chciały coś powiedzieć, ale było tak pięknie, tak zachwycająco, że woleliśmy milczeć.
Brodziliśmy w trawach po kolana.Zaczepiały nas wędrujące jeżyny, uśmiechały się do nas listki poziomek i borówki brusznicy, listki czarnej jagody, masa różnych ziół, których daremnie by szukać gdzie indziej.Wśród nich uśmiechała się do nas śliczna błękitnooka cykoria podróżniczka, a pewnie to z zawiści piołunowi poszarzały liście. Co za bogactwo, jakie piękno dookoła. Potężne narzutowe głazy, świadkowie przeszłości geologicznej tych ziem, zachwycają kształtem i różnorodnością barw.
Zazdrościłam ludziom mieszkającym w tej głuszy.Ukryte wśród lasów drewniane domy, zapewniają mieszkańcom spokój i ciszę. Wymarzone miejsce do tworzenia we wszelakich dziedzinach sztuki.!!
W Bugu odbijało się całe niebo. Rzeka jest dzika i pełna ryb.Zakola porastają trzciny, siedlisko, ptactwa,które tutaj znalazło wspaniałe warunki do rozwoju, wychowywania swojego potomstwa.
Można stać na brzegu godzinami i podziwiać całe bogactwo flory i fauny, przeglądać się w wodzie.
Przydrożne kolorowe kapliczki , pokryte gęstymi strzechami i bogato zdobione, przykuwają wzrok.
Kręte drogi prowadzą do nielicznych domostw.Prowadzą na Grabarkę.Nie będę wam opisywać Świętej Góry GRABARKA. TUTAJ TRZEBA BYĆ , ZOBACZYĆ. Wezwała nas przecudnie brzmiącymi dzwonkami. Do cerkwi prowadzą szerokie schody.Wejście na górę jest czasem na refleksję , zadumę, wyciszeniem emocji.
Czas zatrzymuje się w miejscu. Świat i jego problemy oddalają się, kiedy pokonujesz stopień po stopniu.
Potężne sosny , dzwony cerkwi na szczycie i znowu potężne sosny, schodek po schodku, setki krzyży wbitych w ziemię. Każdy krzyż to prośba, błaganie, rozpacz, ale także podziękowanie za uzdrowienie, pomyślność.
Idziemy w milczeniu.
Wracamy inną drogą, którą zagradza nam siedlisko bobrów. Ścięte drzewa , zbudowane misternie tamy, obgryzione gałęzie.Cisza wibruje nam w uszach.Wychodzimy na łąki ze śladami odbywających się tutaj zapasów jeleni: rykowisko!!
ZNALAZŁAM odpowiedź.Płakałam, jak bóbr/chociaż nigdy nie widziałam łez bobra!!/ .
Jeśli chcecie znaleźć dowód na istnienie Boga, rozejrzycie się uważnie wokół siebie, zechciejcie zobaczyć piękno i harmonię naszej ziemi. Jeśli jeszcze i to was nie przekonuje spójrzcie w oczy swojego dziecka, tam zawsze ON jest.
Życzę wszystkim abyście mogli odwiedzić Podlasie i odkryć na nowo urodę Ziemi. Zachwycajcie się każdym dniem, każdą ofiarowaną wam chwilą.Uczyńcie z życia nie kończący się film szczęśliwych zdarzeń i samych radości.
Marysiu i Zbyszku, dziękuję Wam za wspólnie przeżyty czas i odkrywanie tajemnic Wszechświata. Do szybkiego zobaczenia na Pięknym Podlasiu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz