Tylko jedno słowo:KAZIMIERZ

                                                                             

Kazimierz jest perłą Ziemi Lubelskiej. To śliczne miasteczko zachwyca niezmiennie od lat. W taki dzień jak dzisiaj, kiedy wszystko tonie w słońcu pełno jest turystów, którzy z jednej strony uprzykrzają życie mieszkańcom, a z drugiej, przysparzają kasy wielu mieszczańskim kieszeniom.
Po lewej stronie u góry zdjęcia widnieje Kościół Farny, po prawej miasto kontroluje góra Trzech Krzyży, także najpiękniejszy punkt widokowy.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          
                                                                        

Jak dobrze wstać , skoro świt, pomimo zmiany czasu na letni. Nagrodą swoboda , cisza, spokój.
Ten Rynek , jest zabytkiem klasy "O. Za chwilę będą tu tłumy. Ale ja już będę na wzgórzach i  w wąwozach.
                                                                        
                                                                      

Piękną promenada nad Wisłą, przy której kotwiczą stateczki żeglugi rzecznej, można dojść do Rynku, na którym sporo się zawsze dzieje.
                                                                                   

Długie łodzie Wikingów.Można przeprawić się na drugi Brzeg do Janowca. Mam nadzieję, że tam wkrótce dotrę, a stamtąd na Kazimierz widok jest piękny!!
                                                                              
                                                                                  
                                                                            

Artyści przygotowują swoje prezentacje, stoiska w podcieniach renesansowej kamienicy.
Dałam się uwieść urodnym palmom. Jestem zachwycona ich różnorodnością.

 Przyjechałam raniuteńko i na szczęście nikt nie przeszkadzał mi i nie zasłaniał widoków. 3 godz. później, było już tłoczno, a ja mogłam spokojnie pójść pod domek Kuncewiczów, gdzie Maria, polska pisarka napisała "Cudzoziemkę".
Stamtąd już tylko wąwozy pełne tajemniczości i zniewalającej urody.
                                                                    

       Do Kuncewiczówki dociera się wąwozem, ale wybrukowanym, towarzyszyły mi smukłe świerki i wejście do bardzo ciekawego wąwozu, którego wylot zablokowały prywatne posiadłości.
                                                                             

                                                                              

U wejścia do wąwozu powitały mnie zawilce i liście barwinka, tak , jak zawsze.
                                                                           

        Nie przejmowałam się zbytnio zakazami i jak 15 lat temu poszłam swoimi ulubionymi ścieżkami. Wąwozy lessowe  są bardzo tajemnicze, pachną korzeniami drzew, trzęsą się od śpiewu ptaków.  
                                                                            

                                                            

                                                                                                                                         
                                                                                 

                Prawda, że nie ma nigdzie takiego cudnego miasteczka?  
                                                                                       

                                                                                             

Z ulicy Krakowskiej wchodzi się na Rynek.Koniecznie musicie to zobaczyć i posmakować tej atmosfery.

                                                                       

Promenadą wracam na parking. Bystre oko dojrzy szpaler spichlerzy nad Wisłą , które wybudował król Kazimierz Wielki.

                                                                                                                                                                                                                                                              
                                                                                                                                         

W poszukiwaniu wiosny w mieście.

Nieśmiało, wychylają pąki drzewa mirabelek.

Tak zabójczo kwitnie brzoza. Długie warkocze gałęzi dźwigają bazie i już drobniutkie pąki, które pękają i za kilkanaście godzin będą już małymi listkami.
              Wiosna przyszła na bosaka, zsunęła się delikatnie po promieniach słońca z dalekich błękitów.
              Tam , gdzie stanęła natychmiast zazieleniła się trawa i rozkwitły forsycje. Dały się sfotografować na tle ściany jakiegoś wątpliwej jakości miłośnika jazzu.
                                                                                                                                             

        

                                   

Ślicznie wyglądają gałązki modrzewia, które jeszcze małymi kępkami tkwią w szypułkach, ale potem to będą miłe w dotyku igiełki. Ubiegłoroczne szyszki trzymają się jeszcze gałązek, zastąpią je nowe i to niedługo.
                                         

Wierzbowe listki wkrótce przestaną być zieloną mgiełką i zakryją bujną zielenią brzydotę dawnej architektury.
                      Jak to dobrze, że do brzydkiego miasta litościwie zawitała wiosna, przykryje brzydotę. Bo wiosna wszędzie jest piękna. Daje nadzieję na dobre zmiany .Myślę ,że taką optymistyczną wiarę posiadam nie tylko ja .Życzę wszystkim miłego wypoczynku na łonie natury, ale z dala od zadymionych ulic.
                                                                         

Kiedy bazie przekwitają to znak, wiosna jest już dawno, a zieleń liści okryje wszystkie gałęzie drzew. Kiedy to się stanie, wówczas szykujcie się do lata. A ja chcę je powitać w Kotlinie Kłodzkiej, w moim rodzinnym mieście- Lądku Zdroju.

                                                                                   

Wczesną wiosną na Podlasiu

                                                                             

To pracowite bobry tak "obrabiają"  drzewa, a potem budują własne domy i tamy. Budowle są tak precyzyjne, że nawet bardzo wykształcony inżynier nie powstydziłby

się zbudowanego" miasta" bobrów.                                                                                   

A tu rzadkość:widłak goździsty, który tworzy gęste dywany i czaruje swoimi miękkimi igiełkami i ustawia się zalotnie, aby podziwiać jego niezwykłą urodę.Rośnie wyłącznie w przyjaznym, czystym środowisku i jest unikatową rośliną, pod ścisłą ochroną.

Żeremia bobrów są imponujące.Zdumiewa zbiorowa precyzyjna robota./poniżej/

                                                         

Nigdy nie omijam Grabarki.Jest to niezwykłe i dla mnie zawsze magiczne miejsce. O godz 17 00 rozbrzmiewa dzwonami, dzwonkami i dzwoneczkami. Ich dźwięki rozlewają się dookoła, tonąc w pobliskich lasach, kładą się perliście po pobliskich   łąkach. Niezwykłe miejsce mocy okolone potężnymi sosnami , uświadamia, że tutaj w duchowej ciszy i samotności może dokonać się przewartościowanie naszych ziemskich pragnień,ułożenie hierarchii wartości.Zachęcam do przyjazdu tutaj, może dokona się w Was wewnętrzna przemiana.I jeśli tylko tego zechcecie, to tak się stanie. Może  wielu z was przywróci   harmonię we własnym życiu.

W bobrowisku spokój,a woda  jak lustro .Odbija konary drzew i niebo.Jak ktoś wytęży wzrok, może zobaczyć bobra.

  

Jeśli przyjrzycie się uważnie zdjęciu po prawej, zauważycie
przecudnej urody przylaszczkę. Jest śliczna i ma oczy Podlasianki, Marty, która oprócz firan długich rzęs ma  właśnie wiosenne spojrzenie przylaszczki .
                                                                             
                                                                                                           
                                                                                                                            
                                                

      

                                                                                



Jaskółcze  ziele  śmiało pnie się do słońca, świadome swojej niesamowitej, leczniczej 

wartości.                                                                     

Barwinek rośnie , jak na drożdżach, chce urosnąć przed świętami, aby ozdobić wielkanocne koszyki.
                                                                       

Brodziliśmy po miękkich dywanach utkanych z różnych gatunków mchu.   
                                                                       

    Lasy pachniały mchem,trzęsły się od śpiewu ptaków .Cudownie było być wczesną wiosną na Podlasiu. 
Wszystkie fot. własne.                                                             
                                                                                                   

Blisko nieba...

Josephine Wall: internet

 

Ten przecudny obraz dedykuję polskim pilotom lotnikom, ludziom wyjątkowym pod każdym względem. Jest to Anioł Opiekuńczy, który niech zawsze toruje Wam bezpieczne powietrzne korytarze i zawsze szczęśliwie sprowadzi na Ziemię.                                                                 

                                                                            
 fot.:internet

 

A ten wyjątkowo piękny kwiat dedykuję wyjątkowym ludziom z Dęblina: pilotom -lotnikom, kadrze oficerskiej,wychowawcom młodzieży, której się marzy, by pewnego dnia zasiąść za sterami samolotu.

     Tak się złożyło, że moje  obowiązki służbowe spowodowały, że byłam wielokrotnie w LL w Dęblinie i miałam możliwość obserwowania ludzi, którzy tam się kształcą, pracują jako piloci-lotnicy, mechaników obsługi naziemnej, studentów Wyższej Szkoły Oficerskiej, młodzież Liceum Lotniczego.

      Ci wszyscy przystojni, w pięknych mundurach i o nienagannych manierach , to elita kraju, w całym tego słowa znaczeniu. Uwielbiałam tam przebywać. Dla mnie był to magiczny świat, począwszy od wjazdu z przepustką na teren szkoły, po obiad w kasynie oficerskim i wszelkimi zajęciami służbowymi, które musiałam wykonać.

     Otwierano przede mną drzwi, nie dotykałam więc klamek, salutowano, odstawiano krzesła, podawano ubranie. Czułam się wyjątkowo. Ale oni zachowywali się tak wobec wszystkich kobiet, tego ich także uczono. Wielkiej klasy specjaliści , wielka kultura osobista, słowem :elita.

      W czasie trwania wyjątkowej uroczystości, na którą byłam zaproszona, poprosiłam pana Pułkownika wyznaczonego do współpracy ze mną , aby pozwolił mi na przelot Wilgą. Negocjacje trwały  dosyć długo. Na koniec niezwykle szarmancki pan Pułkownik zezwolił na taki lot . Za sterami samolotu zasiadł doświadczony pilot -lotnik. Pan Kapitan otrzymał ostatnie polecenia i zasiedliśmy w Wildze z moim kolegą z pracy , Andrzejem/ ale się załapał!/.
         Nie bałam się tego lotu. Miałam za sobą mnóstwo przeżyć związanych z lataniem samolotami , szczególnie zapamiętałam lot  Iłem z Soczi do Moskwy.
         Nad całą Rosyjską Federacją panowała mgła.W związku z tą mgłą nasz pobyt w Soczi przedłużył się o kilka dni. Nareszcie wystartowaliśmy.
         Kiedy zbliżaliśmy się do lotniska Wnukowo, mgła znowu była tak gęsta ,że nie widzieliśmy nic. Pilot podchodząc do lądowania poderwał samolot, ponieważ nie otworzyło się podwozie. Kołował i znowu podchodziliśmy do lądowania, samolot naprowadzano  elektronicznie. Do dzisiaj pamiętam głos i nazwisko kapitana, lotnika -pilota: Kamandir Karalow ostry głosem rozkazał nam odpowiednio schować głowy między kolana i nakazał spokój. W ruch poszło "szkło". Piliśmy koniak , który mieliśmy ze sobą.
          Czułam wyraźnie powiew śmierci, ale całe życie nie stawało mi przed oczami, więc wierzyłam
w szczęśliwe zakończenie. Wszyscy modlili się, niektórzy klęli. Reakcje normalne przy takim zagrożeniu. Przy trzecim podejściu, pilot -as , posadził miękko maszynę. Biliśmy brawo pilotowi Karalowowi, ale nikt nie wstawał, bo niestety ciężko nam było wstać. Na koniec wytoczyliśmy się jakoś z tego Iła.
          Dlaczego więc miałam się bać lotu Wilgą, z pilotem, który miał setki , a może tysiące godzin spędzonych w powietrzu?!
          Wystartowaliśmy.Pogoda była śliczna:bezwietrzna, słoneczna, widoczność doskonała.
          No i zaczęło się: góra -dół, dół -góra, przechył na lewo, potem na prawo. Mój kolega zrobił się zielony. Nie byłam już taka pewna, czy dożyję powrotu na ziemię. Widoki bajeczne, warto było. Ziemia z lotu ptaka wygląda inaczej. Tam wysoko jesteś blisko chmur, zmartwienia znikają, zupełnie inny świat.Panie Pułkowniku , bardzo dziękuję.
          Kiedy lądowaliśmy, mój żołądek był nieco wyżej niż zwykle, ale dzielnie przetrzymałam. Stan mojego kolegi przemilczę.
           Za to pan Pułkownik biegł w kierunku Wilgi i krzyczał do pilota: Przecież miałeś ją tylko przelecieć!!!! Co za ewolucje!!!  To przejęzyczenie Pułkownika, spowodowane zdenerwowaniem spowodowało, że tarzaliśmy się ze śmiechu. Po lampce koniaku, przeszło wszystko, żołądek wrócił na miejsce.
          To wydarzenie i reakcja Pułkownika  przeszły do anegdot szkoły. Wszystkich moich Przyjaciół z Dęblina serdecznie pozdrawiam i dziękuję za to , że dzięki nim mam tyle pięknych wspomnień.
                                                                
                                                                       



 

       Tę wyjątkową różę dedykuję moim wyjątkowym Przyjaciołom z Dęblina.